Տասնչորս տարեկան էի, երբ եղբայրս հաղթեց ինչ-որ մրցույթում ու շահեց արտասահմանում ուսումը շարունակելու հնարավորություն :Բոլորը հիացած էին նրանով :Ծնողներս հպարտանում էին ու ամեն ինչում աջակցում նրան :Ես մեր ընտանիքի կրտսերն էի :Բոլորը ինձ մի խենթ աղջիկ էին համարում:Ոչ ոք ինձ չէր հավատում :Չէին հավատում , որ ես էլ կարող եմ հասնել ինչ-որ բանի :Ես ընդամենը մի խենթ ու խելառ աղջիկ էի , ով կարողանում էր ուրախացնել բոլորին :Բայց միայն այդքանը:Իսկ եղբայրս կատարյալ էր ամեն ինչում :Նա լավ էր սովորում դպրոցում , հաղթում էր բոլոր մրցույթներում , լսում էր ծնողներին ու ամեն ինչ անում էր նրանց ասածով :Նա բնավորությամբ շատ հանգիստ էր ու շատ քաղաքավարի :Նա միշտ հավանություն էր տալիս մարդկանց ասած բոլոր հիմարություններին ու միշտ քաղաքավարի ժպտում էր , իսկ ինձ եթե ինչ-որ բան դուր չէր գալիս միանգամից ասում էի :Ես կեղծելու կարիք չունեի ու ամեն ինչ ասում էի մարդկանց դեմքին , դրա համար էլ շատերը ինձ չէին սիրում : Շատ էի սիրում գրքեր ու մեծ հաճույքով էի կարդում դրանք , բայց կարդում էի այն գրքերը , որոնք ինձ դուր էին գալիս ու հետաքրքրում էին ի տարբերություն եղբորս : Նա միշտ կարդում էր այն ինչ ուսուցիչներն էին հանձնարարում ու միշտ ասում էր , որ գիրքը շատ հետաքրքիր է ու նա մեծ հաճույքով է կարդում , ճնայած նրան , որ նա մի օր անկեղծացավ և ասաց , որ ատում է գրքերը, ուղղակի կարդում է , որ իր գնահատականները բարձր լինեն :Նա միշտ ամեն ինչ անում էր , որ դուր գա բոլորին , անկախ նրանից , թե դա դուր է գալիս նրան , թե ոչ :Սիրում էի սովորել, շատ էի սիրում :Ահա թե ինչու այդպես ցնցվեցի , երբ դպրոցս ավարտելուց հետո հայրս ասաց , որ ես չեմ կարող ուսումս շարունակել :
