Նայեք հայելու մեջ ...

Չնայած նրան , որ այսօր յուրաքանչյուր ընտանիք կարող է իրեն թույլ տալ տանը ունենալ  հայելի  , այնուամենայնիվ մարդիկ հաճախ մոռանում են նայել հայելու մեջ :Բոլորը ստեղծում են իրենց երազած կերպարը , համոզում են իրենց,  որ իրենք համապատասխանում են այդ կերպարին ու սկսում են ծաղրել մարդկանց , ովքեր իրենց նման չեն: Իհարկե  ես շատ ուրախ եմ , որ հայերի ինքնագնահատականը այդքան բարձր է , բայց  սիրելիներս , պետք չէ սիրահարվել ինքներդ ձեզ ու  քննադատել մարդկանց , ովքեր չեն համապատասխանում ձեր ստանդարտներին:Ո՞վ եք դուք , որ որոշեք` ինչն է լավ կամ ինչը վատ :Ո՞վ է ձեզ իրավունք տվել զբաղվել ուրիշների կյանքով ու մարդկանց ''ճիշտ ուղին'' ցույց տալով:Դուք կարող եք ընդամենը հայտնել ձեր կարծիքը , ասել , որ ինչ-որ բան ձեզ դուր չի գալիս , բայց ոչ ոք իրավունք չունի ծաղրել ու իր խորհուրդներով զզվեցնել ուրիշին միայն նրա համար , որ այդ ուրիշը նրանց նման չէ :

Մարդիկ լռել չգիտեն....

Կենդանիները ունեն մի առավելություն , որ չունեն մարդիկ. նրանք գիտեն լռել :Այո', առվելություն...բոլորը չէ , որ կարող են լռել :Լռելը իրականում շատ ավելի բարդ  է , քան խոսելը :Չէ՞ որ խոսելով մենք կարող ենք ընտրել մեր բառերը , ասել գեղեցիկ խոսքեր   ու լավ տպավորություն թողնել մարդկանց վրա  :Իսկ լռությամբ մենք չենք կարող մտնել այն կերպարի մեջ , որը մեզ պետք է: Լռության ժամանակ մենք այն ենք, ինչ կանք , իսկ մենք վախենում ենք դրանից ու դրա համար անվերջ խոսում ենք , որպեսզի փախչենք մեր իսկական էությունը ցույց տալուց  :Խոսելով կարող ենք փակել այն դատարկությունը , որ մեր ներսում է :Դրա համար էլ բոլորը անվերջ խոսում են , խոսում են , որպեսզի ինչ-որ բան ապացուցեն , լավն ու խելացի երևան . չէ՞ որ լռելով խելացի երևալը անհնար է . դրա համար պետք է իրոք խելացի լինել... Իսկ կենդանիները գիտեն ճիշտ պահին լռել , լռել ու հասկանալ :Նրանք չեն վախենում իրենց էությունը ցույց տալուց:

Սպասում

Մինչև պատմությունս սկսելը ուզում եմ ասել , որ այն ամենը , ինչ գրված է այստեղ, հորինված չէ:Հերոսուհին ինձ անձամբ է պատմել այս ամենը:Նա խոսում էր արցունքներն աչքերին , նրա ձեռքերը դողում էին :Նրան լսողը դժվար թե կարողանար զսպել իր արցունքները:Նրա ձայնի մեջ այնքան տխրություն ու այնքան ցավ կար , որ միայն կարող էր լինել այս ամենը ապրած մարդու մեջ:Դե ինչ սկսեմ .
Ասում են՝ ժամանակը բուժում է բոլոր վերքերը, սակայն ես այլևս չեմ հավատում դրան :Ես ինքս եմ զգացել , թե ինչպես է անցնում ժամանակը ու բուժելու փոխարեն սաստկացրել ցավը :Սպասել եմ ժամանակին , բայց այն  անցել է՝ ոչինչ չփոխելով :Ժամանակն  ուղղակի պահել է այդ ցավը սրտիս մի փոքրիկ դարակում , բայց բավական է բաց անեմ այդ դարակը, ու ամեն ինչ նույնն է:
Երբ ես նոր էի ծնվել , հայրս գրկեց ինձ , համբուրեց ու գնաց մասնակցելու պատերազմին ՝ խոստանալով վերադառնալ :

Քաոս

Անորոշություն :Մի սարսափելի երևույթ, որ մտնում է մարդու կյանք ու ամեն ինչ տակն ու վրա անում :Մի բան , որ ուղղակի սպանում է քեզ , խլում է հանգիստդ :Ուղեղիդ մեջ անդադար պտտվում են տարբեր մտքեր, թվում է,  թե աշխարհը փուլ է գալիս, առաստաղը ուր որ է կփլվի :Ինչքան մտածում ես ավելի ես խճճվում մտքերիդ մեջ և կարծես այդ անորոշությունը կլանում է քեզ իր մեջ:Ուղեղիդ մեջ մի անբացատրելի քաոս  է տիրում :Ուզում ես փախչել, անէանալ, բայց մի անբացատրելի ուժ պահում է քեզ ու ստիպում պայքարել, պայքարել ամեն ինչի դեմ , անգամ ինքդ քո դեմ:Ինչ-որ բան քեզ ստիպում է պայքարել ու հաղթել , թույլ չի տալիս փախչել:Ու անընդհատ փորձում ես հասկանալ, թե որն է այդ ուժը, բայց միևնույն է չես կարողանում :Ինչ-որ բան քեզ ստիպում է առաջ գնալ, ապրել, հաղթել:Կանգնած ես անորոշության մեջ ու երբեմն ծիծաղում ես քեզ վրա ու զարմանում , թե ինչպես ես կարողանում ապրել այս անորոշության հետ :

Փախչե՞լ, թե՞ մնալ ու պայքարել

Վերջերս մի խումբ երիտասարդների հետ մասնակցեցի մի հարցման, որտեղ հնչեց մի այսպիսի հարց , թե արդյոք կցանկանայինք հեռանալ Հայաստանից ու ի զարմանս ինձ պատասխանները դրական էին :Իսկ այն հարցին , թե որն է պատճառը, որ ցանկանում են լքել Հայաստանը , շատերը պատասխանեցին , որ Հայաստանում հնարավոր չէ ինչ-որ բանի հասնել, որ այստեղ չկան հնարավորություններ ու բոլոր լավ մասնագետները լքում են այս երկիրը:Ինձ ուղղակի զարմացրեցին  այսպիսի պատասխանները:Իրոք մեծ ցավ զգացի , լսելով  այս ամենը :Ուրեմն,  եթե Հայաստանը գտնվում է ծանր վիճակում , բոլորը պետք է թողնեն ու գնա՞ն :Ու ցավոք սրտի այսօր շատերն են այսպես մտածում :Շատերն են մտածում միայն իրենց կաշին փրկելու համար փախչել այստեղից :

Սառը ցնցուղ

Նորից այդ հիմար զարթուցիչը զնգաց :Գրողը տանի,  պետք է արթնանալ, այլապես կուշանամ :Հոգնել եմ արդեն, չեմ ուզում վեր կենալ:Լավ , ուղիղ տասնհինգ րոպե , ու ես վեր կկենամ :Երբ բացեցի աչքերս արդեն քառասուն  րոպե էր անցել :Արագ վեր կացա ու սկսեցի հագնվել : Արագ պատրաստվեցի ու կիսաբաց աչքերով  վազեցի աշխատանքի :Աշխատանքի վայր հասնելուն պես նկարեցի դեմքիս այն լայն ժպիտը, որը պետք է ունենա ցանկացած պարտաճանաչ աշխատող , ու մտա ներս :Բարևեցի բոլորին ու նստեցի իմ սեղանի մոտ :Մի պահ փակեցի աչքերս ու երբ բացեցի , նկատեցի այն հսկայական թղթերի կույտը , որը ես պետք է լրացնեմ :Նորից այդ հիմար թղթերը, տառերը:Այդ պահին հասկացա , որ ատում եմ այդ թղթերը, որոնք ինձ ստիպում են անդադար աշխատել :Ուզում էի մի կողմ նետել դրանք , մի երկու ''քաղցր խոսք '' ասել բոլորին ու դուրս վազել:  Հեռանալ որքան հնարավոր է հեռու ու ուղղակի քայլել, քայլել ազատ ու առանց թղթերի մասին հիմար մտքերի, առանց այդ ձանձրալի աշխատանքի ու հիմար պարտականությունների: